OΣΤΕΟΠΑΘΗΤΙΚΗ (Osteopathy)
Πατέρας της οστεοπαθητικής θεωρείται ο Αμερικάνος γιατρός Andrew Taylor Still (1828 - 1913) , ο οποίος το 1874 όρισε τις βασικές αρχές της και το 1892 ίδρυσε την πρώτη οστεοπαθητική ιατρική σχολή στο Missuri των Η.Π.Α.
Η οστεοπαθητική αποδέχεται και εφαρμόζει όλες τις διαγνωστικές (κλινικές και εργαστηριακές) και θεραπευτικές (φάρμακα , μείζονες και ελάσσονες χειρουργικές επεμβάσεις) μεθόδους της κλασικής ιατρικής και συνεργάζεται με όλες τις ιατρικές ειδικότητες , ανάλογα με τις ανάγκες του ασθενή. Δίνει όμως ιδιαίτερη έμφαση στο μυοσκελετικό σύστημα (μύες , αξονικό σκελετό και περιφερικές αρθρώσεις) , αφού η θεμελιώδης αρχή της οστεοπαθητικής είναι η πεποίθηση ότι ο σκελετός και τα εσωτερικά όργανα αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους. Έτσι οποιαδήποτε δυσλειτουργία του μυοσκελετικού συστήματος, θεωρείται ότι δρα δυσμενώς στην ομαλή λειτουργία των εσωτερικών οργάνων.
Κατά τη διάρκεια της κλινικής εξέτασης ο οστεοπαθητικός γιατρός ελέγχει ιδιαίτερα για την παρουσία κάποιας σωματικής δυσλειτουργίας , που μπορεί να εκδηλώνεται σαν ασυμμετρία του σκελετού , υποκινησία κάποιας άρθρωσης , μυϊκής σύσπασης , επώδυνης ζώνης κλπ. Προβαίνει δε , ανάλογα με τα ευρήματα της κλινικής εξέτασης , σε διάφορους χειρισμούς (διατάσεις , έλξεις , μαλάξεις) , προκειμένου να χαλαρώσεις τις μυϊκές ομάδες που πάσχουν και να κινητοποιήσει τις αρθρώσεις , επιτρέποντας την ομαλή κυκλοφορία του αίματος και της λέμφου και ανακουφίζοντας τον ασθενή από τον πόνο.
Παθήσεις που μπορούν να αντιμετωπιστούν με την οστεοπαθητική είναι εκτός από τα επώδυνα μυοσκελετικά σύνδρομα , αναπνευστικές , γαστρεντερικές , γυναικολογικές διαταραχές , νευραλγίες και δερματικές παθήσεις.
Παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την οστεοπαθητική , αν και θεωρείται αφάρμακη θεραπευτική μέθοδος. Τις βασικές αρχές της έθεσε ο Καναδός Daniel Palmer τo 1895.
Στηρίζεται στην πεποίθηση ότι οποιαδήποτε δυσαρμονία στην φυσιολογική θέση των οστών , προκαλεί μυϊκή σύσπαση , η οποία με τη σειρά της προκαλεί δυσκαμψία των συνδέσμων και των τενόντων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περιορίζεται η κυκλοφορία του αίματος και της λέμφου και να προκαλείται ο πόνος. Ο μόνος τρόπος , κατά την χειροπρακτική , για να αποκατασταθεί η υγεία του οργανισμού , είναι να επανέλθουν με ειδικούς χειρισμούς τα οστά και οι αρθρώσεις στην αρχική τους σωστή θέση.
Αν και αποτελεί αρκετά δημοφιλή μέθοδο θεραπείας των οσφυαλγιών στις Η.Π.Α , η αποτελεσματικότητά της αμφισβητείται , ενώ δεν παύει να είναι αρκετά επώδυνη και άμοιρη κινδύνων.
Πατέρας της οστεοπαθητικής θεωρείται ο Αμερικάνος γιατρός Andrew Taylor Still (1828 - 1913) , ο οποίος το 1874 όρισε τις βασικές αρχές της και το 1892 ίδρυσε την πρώτη οστεοπαθητική ιατρική σχολή στο Missuri των Η.Π.Α.
Η οστεοπαθητική αποδέχεται και εφαρμόζει όλες τις διαγνωστικές (κλινικές και εργαστηριακές) και θεραπευτικές (φάρμακα , μείζονες και ελάσσονες χειρουργικές επεμβάσεις) μεθόδους της κλασικής ιατρικής και συνεργάζεται με όλες τις ιατρικές ειδικότητες , ανάλογα με τις ανάγκες του ασθενή. Δίνει όμως ιδιαίτερη έμφαση στο μυοσκελετικό σύστημα (μύες , αξονικό σκελετό και περιφερικές αρθρώσεις) , αφού η θεμελιώδης αρχή της οστεοπαθητικής είναι η πεποίθηση ότι ο σκελετός και τα εσωτερικά όργανα αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους. Έτσι οποιαδήποτε δυσλειτουργία του μυοσκελετικού συστήματος, θεωρείται ότι δρα δυσμενώς στην ομαλή λειτουργία των εσωτερικών οργάνων.
Κατά τη διάρκεια της κλινικής εξέτασης ο οστεοπαθητικός γιατρός ελέγχει ιδιαίτερα για την παρουσία κάποιας σωματικής δυσλειτουργίας , που μπορεί να εκδηλώνεται σαν ασυμμετρία του σκελετού , υποκινησία κάποιας άρθρωσης , μυϊκής σύσπασης , επώδυνης ζώνης κλπ. Προβαίνει δε , ανάλογα με τα ευρήματα της κλινικής εξέτασης , σε διάφορους χειρισμούς (διατάσεις , έλξεις , μαλάξεις) , προκειμένου να χαλαρώσεις τις μυϊκές ομάδες που πάσχουν και να κινητοποιήσει τις αρθρώσεις , επιτρέποντας την ομαλή κυκλοφορία του αίματος και της λέμφου και ανακουφίζοντας τον ασθενή από τον πόνο.
Παθήσεις που μπορούν να αντιμετωπιστούν με την οστεοπαθητική είναι εκτός από τα επώδυνα μυοσκελετικά σύνδρομα , αναπνευστικές , γαστρεντερικές , γυναικολογικές διαταραχές , νευραλγίες και δερματικές παθήσεις.
ΧΕΙΡΟΠΡΑΚΤΙΚΗ (Chiropractic)
Παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την οστεοπαθητική , αν και θεωρείται αφάρμακη θεραπευτική μέθοδος. Τις βασικές αρχές της έθεσε ο Καναδός Daniel Palmer τo 1895.
Στηρίζεται στην πεποίθηση ότι οποιαδήποτε δυσαρμονία στην φυσιολογική θέση των οστών , προκαλεί μυϊκή σύσπαση , η οποία με τη σειρά της προκαλεί δυσκαμψία των συνδέσμων και των τενόντων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περιορίζεται η κυκλοφορία του αίματος και της λέμφου και να προκαλείται ο πόνος. Ο μόνος τρόπος , κατά την χειροπρακτική , για να αποκατασταθεί η υγεία του οργανισμού , είναι να επανέλθουν με ειδικούς χειρισμούς τα οστά και οι αρθρώσεις στην αρχική τους σωστή θέση.
Αν και αποτελεί αρκετά δημοφιλή μέθοδο θεραπείας των οσφυαλγιών στις Η.Π.Α , η αποτελεσματικότητά της αμφισβητείται , ενώ δεν παύει να είναι αρκετά επώδυνη και άμοιρη κινδύνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου